Strona główna > Probołowice

HISTORIA SOŁECTWA

Nazwa pochodzi od staropolskiej nazwy osobowej Proboło.

Wieś istniała już w XIII wieku pod nazwą Probolowycze (wzmianki z 1325 roku) był tu już wtedy kościół parafialny. Pierwszym znanym proboszczem był Wiesław z Probołowic (Vatsavec de Problowice) . Wieś wspomniana przez Długosza w połowie XV wieku. Proboszczem był wtedy Włościbór. Probołowice w tym czasie były własnością Piotra Gnoińskiego herbu Rak. Był tu też dwór rycerski (umocniona osada ).Były też cztery łany kmiece, 3 zagrodników, karczma i młyn. Dziesięcinę w wysokości 4 grzywien dawano do kościoła w Wiślicy

Według źródeł kościelnych około roku 1500 stanął tu drugi kościół. Natomiast w XVI i XVII wieku miejscowe kościoły zostały zajęte przez protestantów i zamienione na zbory.

W 1579 roku wieś należała do Stanisława Gnoińskiego. Mieszkało we wsi 12 kmieci na 6 łanach ziemi. Mieszkało też czterech zagrodników z rolą, 13 chałupników i trzech rzemieślników. W XVII wieku wieś należy do rodziny Staszewskich. Obecny kościół pochodzi z 1759 roku, został wybudowany staraniem Magdaleny i Jerzego Zagórskich (zapewne właścicieli Probołowic w tamtym czasie), przez proboszcza Jacka Kowalskiego.

W 1827 roku wieś liczy 38 domów i 288 mieszkańców.

W końcu XIX wieku istniał w Probołowicach kościół parafialny, folwark i szkoła początkowa. Folwark zajmował obszar 450 mórg ziemi miał 2 budynki murowane i 13 drewnianych.

Probołowice należały do gminy Czarnocin parafii miejscowej, która w końcu XIX wieku liczyła 1315 dusz.

Kościół jak i cała parafia ucierpiała podczas I wojny światowej, gdy z Probołowic zrabowali austryjacy XVI- wieczny dzwon „ a do tego użyto aż 15 umundurowanych zbirów austryjackich”.(Austria będąc wtedy w kryzysie spowodowanym wojną, masowo rabowała w Polsce dzwony przetapiając je. Między innymi zrabowano 14 ton archiwów w Galicji które przerobiono na makulaturę przyp. L.Z.).

Doliną Nidy przechodził od grudnia 1914 do maja 1915 roku front rosyjsko-austryjacki. Miejscowy proboszcz zanotował wiele ciekawych uwag o tych dniach. „Niewiasty po strychach i sieniach odbywały połóg, gdy wojsko w domach kwaterowało. Śmiertelność dzieci była wielka, panował tyfus. Księdza do chorych prowadzono pod karabinem lub z przepustką. W czasie świąt wielkanocnych strzelano do ludzi”.